Kim był Aleister Crowley? Jakie były podstawy jego myśli oraz okoliczności przekazu Księgi Prawa? Jakie tajemnice posiadał nadzorowany przez niego zakon Ordo Templi Orientis? O tym wszystkim można dowiedzieć się z krótkiej noty biograficznej umieszczonej na stronie Magivangi, a stanowiącej kompilację fragmentów różnych tekstów Dariusza Misiuny.
Tag: Aleister Crowley
Kategorie
Crowley o czarnej magii
Co miał do powiedzenia Aleister Crowley na temat „czarnej magii” można przeczytać na stronie Tomasza Janiszewskiego, w zamieszczonym przez niego przekładzie eseju Wielkiej Bestii z 1933 roku.
Ostatnio w internecie pojawiło się sporo pogłosek na temat filmu o Crowleyu, który przygotowuje Bruce Dickinson, wokalista legendarnego zespołu metalowego Iron Maiden. Dickinson pogłoskom nie zaprzecza. Od dawna też dobrze jest znana jego fascynacja Wielką Bestią, której poświęcił swój utwór „Revelations”. Jak przyznaje Dave Pattenden z jego ekipy menadżerskiej: „Bruce pracuje nad tym projektem od długiego czasu, póki co udało się nam uzbierać fundusze”.
Film ma opowiadać o profesorze angielskiego uniwersytetu, którego, po nieudanym eksperymencie, opętuje duch Crowleya. Profesor, podobnie jak Crowley, zaczyna pozwalać sobie na różne ekstrawagancje, odczuwa też wyraźny pociąg do rudowłosych kobiet, w szczególności do jednej studentki.
Producenci filmu zamierzają zakończyć prace nad nim tuż przed najbliższym festiwalem filmowym w Cannes. Dickinson, poza pełnieniem funkcji producenta, ma stworzyć do niego ścieżkę dźwiękową.
Kategorie
Rocznica śmierci Crowleya
59 lat temu, 1 grudnia 1947 roku zmarł Aleister Crowley, prawdopodobnie najwybitniejszy XX-wieczny okultysta, twórca magiczno-mistycznej filozofii thelemy i pragmatycznego podejścia do magii. Crowley, jak wielu późniejszych okultystów, był przede wszystkim odnowicielem starożytnej tradycji witalistycznej, którą podporządkował, jak przystało na modernistę, dyktatowi woli. I tak jak inne pokrewne mu dusze – Byron, Wilde czy nawet Joyce – padł ofiarą swego mitu.
Współcześnie, mimo coraz liczniejszych rzetelnych prac historyków, nadal postrzega się Crowleya przede wszystkim w kontekście jego rzekomych i prawdziwych wybryków, nie dostrzegając jego olbrzymiego wkładu w rewitalizację zachodniej tradycji ezoterycznej, tworzenie filozoficznych pomostów pomiędzy myślą Zachodu i Orientu, niezwykle nowatorskie eksperymenty hipertekstualne (prekursorskie choćby wobec postmodernizmu), a przede wszystkim filozofię życia.
Nie sprzyja temu też prawo autorskie, ograniczające wydawców w swobodnym publikowaniu i reinterpretowaniu dzieł tego myśliciela. W rezultacie myśl crowleyowska ulega marginalizacji, stając się z jednej strony domeną wąskich grup jej wyznawców, bez jakiejkolwiek recepcji w świecie nauki, z drugiej zaś strony padając łupem żądnych sensacji dziennikarzy, którzy, tak jak autor artykułu o Crowleyu w grudniowym numerze ‚Nieznanego Świata’, wolą widzieć w nim narkomana i, cytujemy, ‚największego niegodziwca pod słońcem’. (W sytuacji ograniczonego dostępu do crowleyowskiej myśli szybko rozprzestrzeniają się ewidentne kłamstwa, jak te, które łatwo przechodzi przez gardło autorowi wspomnianego artykułu, formułujące crowleyowskie motto jako: ‚Rób, co chcesz”.)
‚Umarł król! Niech żyje król!” – głosi popularne hasło. Zakładając więc, że Crowley był królem XX-wiecznej magii, pozostaje aktualne pytanie: Co po królu w czasach oligarchii?
[Więcej o Crowleyu można przeczytać na stronach Okultury. Polecamy też bardzo dobry, anglojęzyczny serwis informacyjny Lashtal.]
Wiadomośc ta może wprawić niektórych bardziej poprawnych politycznie teatrologów w zakłopotanie. Okazuje się bowiem, że Peter Brook, jedna z głównych ikon teatru poszukującego, reżyser Mahabharaty i wielki miłośnik Gurdżijewa, w młodości szukał inspiracji u Aleistera Crowleya.
Świadczy o tym dokument wystawiony na aukcję przez Weiser Antiquarian Books – czterostronnicowy szkic wstępny do prac nad „Tragedią doktora Fausta” Marlowe’a. Znajduje się w nim szczegółowy opis sztuki, wraz z występującymi w niej postaciami oraz notatkami Crowleya. Wystawiona w 1942 roku, w londyńskim Torch Theatre, „Tragedia doktora Fausta” była pierwszą sztuką wyreżyserowaną przez Petera Brooka (ur. 1925). Brook zatrudnił do niej Crowleya jako swego „konsultanta ds. magicznych”, który opiniował odpowiedniość wykorzystanych w niej strojów oraz doradzał w sprawie castingu. Stąd we wspomnianym tu dokumencie obok nazwisk aktorów często pojawiają się jego komentarze: „To dobry człowiek”, „Tego lepiej zabić!”, „Tego może otruć?”.
Więcej informacji na temat wspomnianego dokumentu, prezentującego tajemną stronę historii teatru, znajdziecie w: http://www.weiserantiquarian.com/catalog/