Wydawnictwo Drzewo Babel opublikowało jeden z najważniejszych traktatów taoistycznych, Liezi. Prawdziwa Księga Pustki.
Dzieło powstało w III-IV wieku n.e., a tytułowy Liezi, czyli Mistrz Lie był mędrcem, mistykiem i pustelnikiem żyjącym w księstwie Zheng ok. VI wieku p.n.e.
Więcej o książce można przeczytać na stronie wydawnictwa.
Na blogu Paula Kimballa ‚Other Side of Truth’ można obejrzeć wykład Raya Kurzweila, najwybitniejszego współczesnego futurologa, który w ciągu dwudziestu trzech minut objaśnia swoją ‚teorię osobliwości’. Powiada ona, że postęp technologiczny przebiega zgodnie z regułami krzywej wykładniczej, w związku z czym już w najbliższym dwudziestoleciu będziemy mieli do czynienia z nanobotami całkowicie rewolucjonizującymi medycynę (i w znaczny sposób wydłużającymi nasze życie), komputerami bezpośrednio połączonymi z naszymi mózgami, alternatywnymi źródłami energii uniezależniającymi nas od wielkich koncernów energetycznych i interwencjami w ludzką biologię całkowicie przekształcającymi nasze rozumienie człowieka.
Wykład można obejrzeć pod następującym linkiem.
10 stycznia o godz. 20 odbędzie się w warszawskiej galerii Mandala przy ul. Emilii Plater 9/11 wernisaż grafik Mariusza Kostrzewskiego. Jak zachwalają organizatorzy, „sztuka Kostrzewskiego to udany mariaż tematyki homoerotycznej z delikatną, pełną piękna w najlepszym wydaniu formą. Mamy tutaj do czynienia z warsztatem najwyższej próby, dzięki czemu klasyczne piękno manifestuje się ponad seksualnymi standardami.”
Grafiki będzie można oglądać w Mandali do końca stycznia.
Więcej na stronie autora.
Wstęp wolny!
Gośćmi najnowszej edycji podcastu Occulterati są pisarze-okultyści Kara Garland, James Curcio i Chris Titan, którzy w swej praktyce życiowej zamazują granicę pomiędzy fikcją a rzeczywistością.
Dziś trafi do księgarń jedna z najpopularniejszych pozycji dotyczących neoszamanizmu, Droga szamana Michaela Harnera. Oto jak zachwala ją wydawca:
„Droga szamana to klasyk. Najsłynniejszy na świecie, pierwszy praktyczny podręcznik szamanizmu przeznaczony dla mieszkańców Zachodu. Antropolog Michael Harner, obok Mircei Eliadego uznawany za największy światowy autorytet w sprawach szamanizmu, jest też praktykującym szamanem. Po naukach i praktykowaniu wśród Indian Ameryki Południowej i Północnej Harner za swoją życiową misję przyjął propagowanie wśród ludzi Zachodu szamanizmu, jako starożytnej techniki fizycznego i duchowego uzdrawiania. Od ponad ćwierć wieku prowadzi warsztaty szamańskie na całym świecie. Droga szamana to podręcznik powstały dla uczestników tych warsztatów, a także dla wszystkich zainteresowanych praktyką szamanizmu. Harner uczy tradycyjnych podstawowych technik szamańskich bez użycia substancji halucynogennych. Oferuje nam wgląd w jedną z najstarszych i najpiękniejszych tradycji ludzkości.”
Osoby zainteresowane twórczością Michaela Harnera, mogą przeczytać jego eseje:”Nauka, duchy i rdzenny szamanizm”, „Odgłos toczącej się wody” i „Powszechne motywy doświadczeń z yage wśród Indian południowoamerykańskich” w Magivandze. Samą zaś książkę można kupić w sklepie Wydawnictwa Dolnośląskiego.
Interesujący (póki co) dwugłos na temat sensu poganizmu w kulturze ponowoczesnej pojawił się w magazynie internetowym Taraka. Mirosław Miniszewski, dotychczas znany głównie ze swych szamańskich i gnostyckich fascynacji, krytykuje (w tekście Neopogaństwo to imitacja) współczesne próby restytucji kultu pogańskiego za ich nieautentyczność i aksjologicny relatywizm. Z tym zaskakująco neokonserwatywnym dyskursem Miniszewskiego polemizuje Wojciech Jóźwiak w charakterystycznym dla siebie duchu „róbmy swoje” (patrz artykuł Zerwana nić).
5 stycznia wszedł do kin nowy film Christophera Nolana pt. Prestiż. Jakkolwiek nasza redakcja nie zdążyłajeszcze obejrzec tego filmu, zdaniem recenzenta portalu Filmweb, Pawła Marczewskiego, patronuje mu duch Crowleya:
„Fakt, iż kierownik produkcji, który współpracował z Christopherem Nolanem przy Prestiżu, nazywa się Nathan Crowley, wydaje się być znaczącym zbiegiem okoliczności. Nad tą opowieścią o rywalizacji dwóch magików, opartą na książce Christophera Priesta, unosi się duch głośnego brytyjskiego okultysty Aleistera Crowleya. Przez jednych uznawany za mistyka i mędrca, przez innych za hochsztaplera i wariata, Crowley tworzył kolejne hermetyczne ugrupowania, odkrywał kolejne warstwy rzeczywistości, a zarazem uzależniał się od heroiny. Umarł w nędzy, opuszczony przez wszystkich. A zatem żałosny głupiec czy niezrozumiany prorok? Ostatni film Nolana jest równie niejednoznaczny, jak postać, która stała się jedną z ikon kultury popularnej.
Autor pamiętnego Memento kreśli intrygujący obraz rzeczywistości przełomu XIX i XX wieku, kiedy to zachwyt nad cudami nauki niewiele różnił się od nabożnego szacunku, jakim obdarzano niegdyś szamanów. Pomiędzy elektrycznymi wyładowaniami a magicznymi zaklęciami otworzyło się szerokie pole do popisu dla wszelakiej maści prestidigitatorów, iluzjonistów i magików. W Prestiżu stają naprzeciwko siebie dwaj z nich – Alfred Borden (Christian Bale) i Rupert Angier (Hugh Jackman). Angier obwinia swojego niegdysiejszego drucha o śmierć żony. Borden tymczasem próbuje budować rodzinne szczęście. Choć między mężczyznami narasta coraz większa wrogość, w gruncie rzeczy łączy ich obsesja na punkcie magicznego rzemiosła. Pragnienie prześcignięcia rywala w sztuce iluzji zaczyna być dla obu coraz bardziej niszczące…
Na pierwszy rzut oka trudno o dwa bardziej różne filmy niż Memento i Prestiż. Cóż może łączyć mroczny, niezależny dramat kryminalny z wystawnym widowiskiem w gwiazdorskiej obsadzie? A jednak zaryzykuję stwierdzenie, że po nie do końca udanej Bezsenności i wycieczce w rejony kina przygodowego w Batmanie: Początku, to właśnie Prestiż stanowi powrót do tematów, których oryginalne ujęcie zwróciło na Nolana uwagę kinomanów.
Wiele łączy Leonarda Shelby’ego, któremu poszukiwania morderców żony utrudniał zanik pamięci krótkoterminowej, z Bordenem i Angierem. Zarówno para magików, jak i zrozpaczony Shelby pragną rozerwać zasłonę niewiedzy, przeniknąć przez mgłę pozorów spowijającą prawdę. Aby osiągnąć swój cel, nie cofną się przed niczym. Więcej – uczą się czerpać przyjemność z ulegania swojej obsesji. Prawda schodzi dla nich na coraz dalszy plan, bowiem wyrzekając się jej bohaterowie zyskują niemalże boską moc manipulowania rzeczywistością.
Owszem, Memento ukazuje przerażającą moc piętrowych iluzji z konsekwencją, której nie ma „Prestiż”. Opowieść o dwóch magikach, mimo niezwykle gorzkiej wymowy niektórych scen i fabularnych rozwiązań, jest nieco bardziej przyjazna wobec odbiorcy. Przez labirynt oszustw i obsesji prowadzi tu cienka nić Ariadny – ojcowska miłość. Można upatrywać w tym kompromisu, ustępstwa reżysera wobec oczekiwań szerokiej publiczności, ale nawet wówczas trudno odmówić Nolanowi umiejętności przykuwania widza do ekranu. Skoro Aleister Crowley na wzór Leonarda Shelby’ego postanowił wytatuować swoje ciało zagadkami i wskazówkami, to cieszę się, że tę historię opowiedział właśnie twórca Memento. I to nawet wówczas, kiedy kamera zatrzymuje się przez dłuższą chwilę na tatuażu głoszącym Kocham córkę.”
Oto ostatni wpis z bloga Roberta Antona Wilsona, jednego z najmądrzejszych ludzi, jacy chodzili po Ziemi w ciągu minionego stulecia:
„Różni specjaliści z dziedziny medycyny wieszczą, że pozostało mi do przeżycia od dwóch dni do dwóch miesięcy. Wszystko to czcze spekulacje, na które reaguję uśmiechem. Spoglądam w przyszłość bez zacietrzewionego optymizmu, ale i bez strachu. Wiem, że jedyne, co mogę w tej chwili zrobić, to przesłać Wam dowody swej miłości i zachęcić do tego, abyście utrzymywali świat w ruchu.
Wybaczcie mi, proszę, moją lekkomyślność. Nie jestem w stanie traktować śmierci serio. Wydaje mi się niedorzeczna.”
„Chrześcijański system wartości jest jedynym panującym w Polsce i nie może być wobec niego alternatywy” – powiedział prezydent IV Rzeszy Pospolitej po rezygnacji arcybiskupa Stanisława Wielgusa z urzędu metropolity warszawskiego, opowiadając się tym samym za stworzeniem państwa wyznaniowego.
Pytanie kto stanie na jego czele? Benedykt XVI, który sam przez długi czas starał się nie dostrzegać ubeckiej przeszłości arcybiskupa Wielgusa, tak jak wcześniej, pełniąc urząd Wielkiego Inkwizytora równie chętnie nie dostrzegał afer pedofilskich w amerykańskim Kościele? Skłócony z Watykanem i braćmi Kaczyńskimi kardynał Józef Glemp, który uważa że arcybiskup Wielgus padł ofiarą mass mediów? A może Ojciec Dyrektor, który jako jedyny z tego grona cieszy się poparciem ludu i braci Kaczyńskich? Wyścig rozpoczęty. Lud znów ma swe igrzyska.
Ukazał się nowy numer biuletynu ‚Agape’, wydawanego przez amerykańską Wielką Lożę Kalifatu Ordo Templi Orientis. Biuletyn stanowi typowy przykład czasopisma organizacyjnego, koncentrującego się w przeważającej mierze na sprawach biurokratycznych w/w Zakonu. Tym niemniej, w najnowszym numerze znajdziemy też jeden tekst natury bardziej ogólnej, a mianowicie The Revival of Tolerance Fr. Asha, podejmujący kwestię istotnego znaczenia tolerancji w thelemie postrzeganej jako historyczne dziedzictwo Aleistera Crowleya. Redaktorzy numeru pozwolili sobie również na komentarz do Liber CI. Pdf biuletynu znajduje się na następującej stronie.