Autor: admin

Światowe Forum Psychodeliczne – pod tak nieskromnym tytułem jest planowana wielka konferencja poświęcona środkom zmieniającym świadomość, która odbędzie się w dniach 21-24 marca 2008 roku w Bazylei. Na temat szczegółowych planów konferencji będziemy informować wraz z przybliżaniem się jej daty. Obecnie, wystarczy wspomnieć, że mają w niej uczestniczyć takie psychodeliczne tuzy jak: wynalazca LSD, Albert Hofmann; założyciel Międzydyscyplinarnego Stowarzyszenia na rzecz Badań Psychodelicznych, Rick Doblin; współczesna prekursorka intensywnych modyfikacji ciała, Amanda Feilding; wybitny artysta psychodeliczny, Alex Grey; twórca psychologii transpersonalnej, Stanislav Grof; sekretarz Timothy’ego Leary’ego (ojciec Winony Ryder), Michael Horowitz; wdowa po Terencie McKennie, szefowa fundacji badań nad psychodeliczną botaniką, Kathleen Harrison; wybitny etnofarmakolog, współautor ‚hipotezy 2012 roku’, Dennis McKenna; pionier badań psychodelicznych na Harvardzie, Ralph Metzner; autor ‚Encyclopedia of Psychoactive Plants’, Christian Rätsch; wynalazca kilkuset substancji psychodelicznych, Alexander Shulgin; oraz dwaj młodzi autorzy psychodelicznych bestsellerów, Jeremy Narby i Daniel Pinchbeck.

Jeśli organizatorom uda się zrealizować swoje zamierzenia, będzie to wielkie wydarzenie.

Dzisiaj do polskich księgarń trafiła książka Jamesa Wassermanna Templariusze i Asasyni. Wojownicze bractwo muzułmańskie. Książka, wbrew mylącemu tytułowi, nie utożsamia templariuszy z asasynami, chociaż wskazuje na istotne związki, jakie łączyły te dwa tajemne bractwa. Między templariuszami, prekursorami współczesnego systemu bankowego, a asasynami, prekursorami współczesnego terroryzmu istniała głęboka zależność. Wassermann drobiazgowo ją analizuje, poświęcając sporo miejsca problematyce inicjacji.

James Wassermann jest autorem licznych książek badających związki między polityką a okultyzmem, a także jednym z założycieli i czołowych przedstawicieli Kalifatu Ordo Templi Orientis. Książkę w przekładzie Jerzego Prokopiuka opublikowało Wydawnictwo Bellona.

Gościem ostatniej edycji ateistycznego podcastu Point of Inquire jest Peter H. Gilmore – Arcykapłan Kościoła Szatana. Gilmore prezentuje ateistyczną interpretację satanizmu, jednocześnie odróżniając go od tradycyjnie rozumianego świeckiego humanizmu. Opowiada o przestrzeni rytualnej jako miejscu, w którym kontroluje się własne omamy, podkreślając istotne znaczenie dramatyzacji i teatralizacji własnych uwarunkowań w ich dekonstruowaniu. Odnosi się również do modnego ostatnio zjawiska, jakim jest wojowniczy ateizm.

Całą audycję można wysłuchać pod następującym linkiem.

Surfując po sieci znaleźliśmy kolejny bardzo interesujący, anglojęzyczny podcast One Tribe. Znajdziecie w nim m.in.: rozmowę z Geraldine Beskin na temat życia i twórczości Austina Osmana Spare’a, rozważania Dirka Bruere’a na temat technoszamanizmu i semantyki magicznej, dyskusję o transhumanizmie, rozmowę z Fioną McKenzie na temat magii i surrealizmu, wywiad z Ianem Readem poświęcony zagadnieniom magii runicznej, wprowadzenie w arkana zakonu Iluminatów Thanaterosa i znacznie, znacznie więcej.

Alan Moore – mistrz ezoterroryzmu, który na polu popkultury rozsiewa ziarenka wolności, jest prawdopodobnie najsłynniejszym i najbardziej skutecznym thelemitą. Jego komiksowe arcydzieła: Promethea i V jak Vendetta stanowią skarbnicę nieortodoksyjnej myśli magicznej. Równie skutecznie udaje się Moore’owi w inteligentny sposób przetwarzać mity popkultury. Tak było w wydanych kilka lat temu na rynku polskim Strażnikach. Tak jest w wydanej w ubiegłym miesiącu Sadze o Potworze z Bagien. Moore przejął od swych poprzedników opowieść o Potworze z Bagien – naukowcu, który pod wpływem zbyt udanego eksperymentu stał się rośliną, siejąc postrach wśród zachłannych technokratów – i nadał jej postać ekologicznej baśni i rozprawki filozoficznej na temat natury ludzkiej. Saga o Potworze z Bagien stanowi zatem jego wkład w twórcze (magiczne?) przekształcanie popkultury, w upgrade’owanie jej na wyższy poziom inteligencji.

Podobnie rzecz się ma z wydanymi niestety tylko na Zachodzie Lost Girls – komiksem wprowadzającym młode bohaterki opowieści literackich (m.in. Alicję z Alicji w Krainie Czarów) w świat seksu. Moore, korzystając z narzędzia pornografii, zastanawia się nad ludzką seksualnością, jej niesłychaną obfitością i zarazem niewinnością z racji „mocy wyzwalającej wszelkie pragnienia”, jaką daje nam nasza wyobraźnia. Vido-wywiad z artystą i jego muzą, Melindą Gebbie, można obejrzeć pod następującym linkiem.

Miłośnicy talii Thota, których, ja wynika z licznych docierających do nas listów, nie brak w Polsce, mają okazję pobrać nauki od jednego z najwybitniejszych jej znawców. Maybe Logic Academy oferuje bowiem internetowy kurs tarota Thota z Lonem Milo DuQuettem, autorem takich klasyków magicznych jak Magick of Aleister Crowley czy Understanding Aleister Crowley’s Thoth Tarot i, co rzadkie, okultystą obdarzonym poczuciem humoru. DuQuette poprowadzi swój kurs od 13 sierpnia do 30 września, a więcej informacji na jego temat można otrzymać pod następującym linkiem.

Niebywałą gratkę dla miłośników twórczości Austina Osmana Spare’a szykuje księgarnia 23 Enigma z Glasgow. Od 29 sierpnia do 29 września będzie można obejrzeć w niej mało znane dzieła tego artysty. Organizatorzy wystawy wydrukują też limitowaną serię odbitek prezentowanych dzieł. Wernisażowi wystawy, który odbędzie się 29 sierpnia, mają towarzyszyć wykłady i muzyka. Większość informacji można uzyskać na następującej stronie.

W nadziei, że nie będziemy musieli kontynuować wątku nekrologicznego, podajemy przykrą wiadomość za serwisem filmweb.pl:

„W poniedziałek, w Rzymie zmarł jeden z największych mistrzów kina Michelangelo Antonioni. Miał 94 lata.

Urodzony we włoskiej Ferrarze Antonioni studiował ekonomię na Uniwersytecie Bolońskim. W 1935 roku został dziennikarzem w gazecie Il Corriere Padano, gdzie zajmował się filmem. W 1940 przeniósł się do Rzymu, gdzie zapisał się do programu filmowego Centro Sperimentale di Cinematografia. Dwa lata później wraz z Roberto Rossellinim napisał scenariusz do „Un pilota ritorna” i pracował jako asystent reżysera przy „I due Foscari”. W 1943 roku nakręcił swój pierwszy film – krótkometrażowy „Ludzie Padu”, zaś pierwszym pełnometrażowym obrazem był „Kronika pewnej miłości” z 1950 roku.

Na arenie międzynarodowej Antonioni zaistniał na początku lat 60-tych, kiedy to w kinach pojawiły się najpierw „Przygoda” z 1960 roku, za którą Antonioni otrzymał nagrodę Jury w Cannes, następnie „Noc” w 1961 (Złoty Niedźwiedź w Berlinie) i „Zaćmienie” z 1962 roku (Nagroda Specjalna Jury w Cannes).

Do największych dokonań Michelangelo Antonioniego zalicza się również: „Czerwona pustynia” (1964, Złoty Lew w Wenecji), „Powiększenie” (1966, Złota Palma w Cannes), „Zawód: Reporter” (1975).

W 1985 Antonioni przeszedł poważny zawał serca, w wyniku którego został sparaliżowany oraz utracił zdolność mówienia. Ostatnim obrazem zrealizowanym przez mistrza była nowelka „Il filo pericoloso delle cose” w obrazie „Eros”.

Michelangelo Antonioni zmarł tego samego dnia co inna ważna postać światowego kina Ingmar Bergman.

Marcin Pietrzyk”

Jak podają serwisy agencyjne, w wieku 89 lat zmarł Ingmar Bergman, jeden z najwybitniejszych reżyserów w dziejach kina, twórca niezwykle symbolicznego, a zarazem ascetycznego języka filmowego, podkreślającego tragizm i nieuchronność losu człowieka. Filmy Bergmanna, jakkolwiek mocno nacechowane fatalizmem, wyróżniały się na tle innych obrazów kinowych, niezwykłą wyrazistością i konsekwencją wizji. Twórca Siódmej pieczęci, Milczenia, Persony, Źródła, Tam gdzie rosną poziomki, Fanny i Aleksandra był wielkim czarownikiem sztuki filmowej. Sprawiał że iluzja stawała się życiem.